چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو ؟

بی تو مردم ، مردم

گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید ؟

آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی ، روی تو را

کاشکی می دیدم شانه بالازدنت را بی قید

و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد

و تکان دادن سر را که عجیب !‌عاقبت مرد ؟

افسوس کاش می دیدم

من به خود می گویم:

" چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خکستر کرد ؟ "

باد کولی ، ای باد تو چه بیرحمانه

شاخ پر برگ درختان را عریان کردی

و جهان را به سموم نفست ویران کردی

باد کولی تو چرا زوزه کشان همچنان اسبی بگسسته عنان

سم فرو کوبان بر خاک گذشتی همه جا ؟

آن غباری که برانگیزاندی سخت افزون می کرد

تیرگی را در دشت و شفق ، این شفق شگرفی

بوی خون داشت ، افق خونین بود

کولی باد پریشاندل آشفته صفت

تو مرا بدرقه می کردی هنگام غروب

تو به من می گفتی : صبح پاییز تو ، نامیمون بود ! "

من سفر می کردم و در آن تنگ غروب

یاد می کردم از آن تلخی گفتارش در صادق صبح

دل من پر خون بود

در من اینک کوهی سر برافراشته از ایمان است

من به هنگام شکوفایی گلها در دشت باز برمی گردم

و صدا می زنم :

" ای

باز کن پنجره را باز کن پنجره را

در بگشا که بهاران آمد

که شکفته گل سرخ به گلستان آمد

باز کن پنجره را که پرستو می شوید در چشمه ی نور

که قناری می خواند می خواند آواز سرور

که : بهاران آمد

که شکفته گل سرخ به گلستان آمد "

سبز برگان درختان همه دنیا را نشمردیم هنوز

من صدا می زنم :

" باز کن پنجره ، باز آمده ام

من پس از رفتنها ، رفتنها ؛ با چه شور و چه شتاب

در دلم شوق تو ، کنون به نیاز آمده ام "داستانها دارم

از دیاران که سفر کردم و رفتم بی تو

از دیاران که گذر کردم و رفتم بی تو

بی تو می رفتم ، می رفتن ، تنها ، تنها

وصبوری مرا کوه تحسین می کرد

من اگر سوی تو برمی گردم

دست من خالی نیست

کاروانهای محبت با خویش ارمغان آوردم

من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

باز برخواهم گشت

تو به من می خندی

من صدا می زنم :

" ای با باز کن پنجره را "

پنجره را می بندی با من کنون چه نشتنها ، خاموشیها

با تو کنون چه فراموشیهاست

چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم

خانه اش ویران باد من اگر ما نشویم ، تنهایم

تو اگر ما نشوی خویشتنی

از کجا که من و تو شور یکپارچگی را در شرق باز برپا نکنیم

از کجا که من و تو مشت رسوایان را وا نکنیم

من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه برمی خیزند

من اگر بنشینم تو اگر بنشینی چه کسی برخیزد ؟

چه کسی با دشمن بستیزد ؟

چه کسی پنجه در پنجه هر دشمن دون آویزد

دشتها نام تو را می گویند کوهها شعر مرا می خوانند

کوه باید شد و ماند رود باید شد و رفت

دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟

در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟

در من این شعله ی عصیان نیاز

در تو دمسردی پاییز که چه ؟

حرف را باید زد درد را باید گفت

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از تو متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرورآور مهر

آشنایی با شور ؟

و جدایی با درد ؟

و نشستن در بهت فراموشی

یا غرق غرور ؟

سینه ام اینه ای ست با غباری از غم

تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر می سازند

آه مگذار ، که دستان من آن

اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم ، آه

با تو کنون چه فراموشیها

با من کنون چه نشستها ، خاموشیهاست

تو مپندار که خاموشی من

هست برهان فرانموشی من

من اگر برخیزم

تو اگر برخیزی

همه برمی خیزند

حمید مصدق