امَن یُجیبُ المُضطَرَ اِذا دَعاه و یَکشِفُ السوء

خداوند در این جا نمی گوید: " امَن یُجیبُ المُضطَرَ اِذا داعی " چرا؟ از این جهت که خداوند دعای کسی را مستجاب می کند که در حالت اضطرار به او روی کرده و از هیچ کس در این دنیا امیدی ندارد، بنده ای که دست امید به درگاه خدا بلند کرده و او را با تمام وجود می خواند، خدا خواسته اش را اجابت می کند.
دعا کردن باید همراه آرامش و یقین به فضل خدا صورت بگیرد و آنکه به درگاه حق دست نیاز بلند کرده اطمینان داشته باشد که خدا او را می بیند و خواسته اش را در نظر دارد و در صورتی که اجابت آن به صلاح او باشد، به طریق اولی اجابت می کند. دلی پر سوز و قلبی امیدوار راه استجابت را باز می کند. 
 
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
دعای نیم شبی دفع صد بلا بکند.
 
امام صادق علیه السلام می فرمایند: اگر کسی علاقه مند آن است که هر چه می خواهد عطایش کنند، امید از همه بردارد و جز به خدا امیدوار نباشد و اگر چنین حالت انقطاعی در حال او رخ نماید، هر چه بخواهد، خداوند به او ببخشد.
 
استاد فاطمی نیا