به محبوبم می نویسم با 33 سال احترام فائقه و اندوه چهل طور سینا و دو دهه کمی بیشتر از دلتنگی

که شاعر روسری اش را به باد خاطرات تلخ جنوب داد…

حتی  به محبوبم نوشته ام؛

با خون دل کافی و جرعه ای حسادت به قذافی!

دیروز از آسمان باران گرفته چشمانش نوشتم

که مردها در سایه پوسیدند

گنجشکها ساده مردند… و زن ها هنوز چوتی باف سیاه سرفه های نیامده اند…

در منتهی الیه مدیترانه هنوز معترفند به اعتصاب غذای خورشید

و تحمل از خون گذشته و صبر از رگ لبریز شده…

به عزیزم نوشته ام در اقصی نقاط دلتنگی با قامت بلند

بگذار باران ببارد ،با عبا و محراب و عمامه…

بهار عربی به پیش بیفتد

و بلولند کرم ها در اشتیاق زنده به گوری

به محبوبم م ینویسم که؛

هیچ کس نم یداند پرنده همیشه در شرف پرواز است

و هیچ ارتفاعی مانع آسمان آبی نخواهد شد…

باران سادات محسنی