اولین نوشته ی من در سایت یاران صدر:

به نام پروردگار پگاه(1)

"همه ی چیز ، هر مکان و زمان و شخصی، دربرابر خداوند یکسان است و هیچ کس را بر دیگری و هیچ مکانی را بر مکان دیگر و هیچ زمانی را بر زمان دیگر برتری نیست. خداوند در برخی اشیا اسباب و نشانه هایی قرار داده و آن ها را رمز دانسته است، مانند کعبه و روز جمعه و ماه رمضان و غیر این ها."(2)عید فطر هم یکی از این اشیاء نشانه دار است؛ عید مشترک مسلمین؛ نشانه ی وحدت مسلمین؛ شکرانه ی یک ماه بندگی آن ها. و امسال، در آستانه ی عبور سی و سومین سال حرمانمان، با نه شهریور متقارن شده است.
عجب! سی و سه سال گذشت! سی و سه سال گذشت.
سی و سه سال طول کشید تا جهان – باور نه – اقرار  کند که رباینده ات تعادل روانی ندارد و بی دلیل جنایت می کند. این اقرار البته عمری بیشتر از شش ماه ندارد. مثلا نه شهریور سال گذشته – که با بین القدرین متقارن بود – لیبی هنوز کشور دوست و برادر بود و قذافی همچنان رهبر انقلابی آن. سی و دو سال با همه ی وسعت و حرمانش کم بود برای اقرار کردن خیلی ها. خیلی ها دست به کار شدن برای پیگیری مجدانه را به سالی با عددی متقارن تر موکول کرده بودند. و البته دست خدا بالاترین دست هاست.
البته که دست خدا از همه ی دست ها بالاتر است! سه سال است که - لابد من هم مجدانه(!) – پیگیر نه که درگیر تو هستم.سه سال است که در فکر برداشتن گام های کوچکی در راه آزادیت هستم و خداوند چه شکوهمند، عظمتش را به من نشان داد!
سه سال است که با خودم می جنگم تا با افسانه ساختن از تو، شخصیت و دستاوردهای والای زندگیت را تباه نکنم. که چه قدر ساده ست بت کردن موسی مسیح! و عجب تحملی می طلبد شکیبایی در برابر شگفتی از ژرفای بینش او! این شکیبایی البته دلیل محکمی دارد: از ابتدای آشناییمان، چنان مرا عاشق کردی که هرگز راضی نشدم واقعیات شخصیت و زندگیت را در حد افسانه های اسطوره ها پایین بکشم. افسانه های اساطیر، البته شکوهمندند اما هرگز شکوه واقعیات زندگی آدمیان خاکی را ندارند. آدمیانی که نیروی عظیمشان و بلکه "حقیقتشان، ایمان آن هاست."(3)
و حقیقت تو و راز سالها مقاومتت در همین مفهوم است: ایمانت. ایمان توست که سه سال است مرا قانع می کند در برابر قدرت آفرینش خدا متواضعانه تر سجده کنم و سپاسگذارش باشم.
سه سال است که مرا شگفت زده می کنی و من هر بار ایمانم به آفریدگار تو راسخ تر می شود. در سی روز پایانی این سه سال اما، شگفت زده تر از همیشه. این سی روز همراه بود با مطالعه ی کتاب "برای زندگی" و تحولات پیاپی لیبی. همه ی آثار تو شگفتند اما تفاسیرت، فراترند. حتما چون کلام خدا را تفسیر می کنی و "قرآن مهم ترین چیزی است که در زندگی مسلمانان وجود دارد، زیرا که قرآن معجزه ی جاودان رسول الله است."(4)
تفاسیرت تعمیم یافته به همه ی زمان ها و مکان ها اشخاص است. این عمومیت البته استفاده از آیات قرآن برای توجیه عملکرد سیاسی نیست، بلکه شیوه ای است که هم شامل آخرت و هم دنیا باشد. در جایی می گویی مفهوم صبر روزه است و من در پایان سی روز صبر، به صبر سی و سه ساله ی تو و ایمانت مومن می شوم.و "انسان مومن انسانی است که با حبل متین که همان ایمان او به خالق است، پیوند دارد."(5)
اکنون و بعد از یک ماه صبر و زندگی با آثارت هم چنان از امیدم به حیاتت محافظت می کنم. هیچ دروغگوی فریبکاری نمی تواند مرا قانع کند از این رویا دست بکشم که بالاخره روزی از همسرت عیادت می کنی. حتی اگر سی و سه سال برای این عیادت امنتظار کشیده باشید. من از صبر سی و سه ساله ی شما فهمیدم که "امید، حقیقت زندگی است و زندگی انسان و بقا و امید او در گرو ایمان به بی نهایت است."(6) همین طور ایمان دارم " حقیقت یک چیز و حیاتش به آثارش است. تا زمانی که دیگران از اثر تو،از موسسه ی تو، از خدکات تو و از نتایج عمرت بهره مند می شوند، تو زنده ای." (7)

پی نوشت ها: عنوان نوشته از شعر گروس عبدلملکیان انتخاب شده است با یک کلمه تغییر!

دو سال است که می دانم بی قراری چیست

درد چیست

مهربانی چیست

دو سال است که می دانم آواز چیست

راز چیست ....

چشمهای تو شناسنامه مرا عوض کردند

امروز من دو ساله می شوم ....

1- اگر پگاه را دیده باشید، نور سپیده دم شب را می شکافد و صبح به یکباره پدیدار نمی شود.فلق اصطلاحا به معنای پگاه است و نوری است که پس از تارکی می آید. /تفسیر سوره ی فلق/برای زندگی
2- تفسیر سوره ی اخلاص/برای زندگی
3- تفسیر سوره ی عصر/برای زندگی
4- قرآن معجزه ی جاودان/تاملی دیگر در قرآن و تفسیر
5- تفسیر سوره ی عصر/برای زندگی
6- دین در جهان امروز
7- تفسیر سوره ی عصر/برای زندگی